مایکل پورتر و نظام مالیاتی

رقابت پذیری لغتی است که سردرگمی بسیاری دارد. رقابت پذیری زمانی اتفاقی می افتد که بیزینس ها بتوانند در صحنه رقابت بین المللی حضور یابند و همزمان، استانداردِ زندگی مردم، محفوظ مانده یا افزایش یابد. دو چیز در اینجا ضروری است، عملکرد خوب، هم شرکت ها و هم کارکنان که تنها یک راه دارد، اینکه پربازده باشید. شما باید یک فضای پربازده و سازنده ایجاد کنید که شرکت ها و کارکنان بتوانند خروجی با ارزشی داشته باشند.

اگر تنها یک کار بخواهیم بکنیم داشتن بودجه ای پایدار است تا بتوانیم به نظام مالی در آمریکا نظم دهیم. وضعیت کنونی نامشخص و آینده برای همه مبهم است، چون اینها وابسته به نرخ مالیات هستند و اینکه کدام برنامه های حمایتی قطع می شوند، مشخص نیست. ما حامی رویکرد سیمپسون بولز هستیم، این نیازمند درآمدهای جدید است. حتما لازم نیست نرخ های مالیاتی بالا باشد، اما حداقل نیازمند مالیات کمتر ولی  گسترش حوزه مالیات گیری است. به علاوه نیازمند افزایش بهره وری در بعضی از برنامه های حقوقی کشور است.

حوزه های دیگری هم وجود دارند، از نظر من حوزه های دوم و سوم، نظامِ مالیاتِ شرکتی است. نرخ های بالای مالیاتی منجر به پیچیدگی های بسیاری شده است، و ما تنها کشور در سازمان همکاری و توسعه اقتصادی هستیم که چنین مالیات شرکتی بالائی داریم و به خاطر آن جریمه زیادی می پردازیم. حتی عموم مردم هم مشکل مالیات شرکت ها را می فهمند. سومین موردی که بیشترین صحبت در مورد آن می شود وقتی با افراد صحبت می کنیم و نظر سنجی می کنیم، شاید تعجب آور باشد ولی مهاجرت کارگران ماهر است. گرین کارت را به کسانی بدهیم که در هر رشته فنی و علمی فارغ التحصیل شده اند. چنین فردی در آمریکا درس خوانده و آموزش دیده است، قبلا هم برای حضور در آمریکا به عنوان دانشجو چک شده، پس بیاییم به آنها گرین کارت بدهیم، اصلا کار پیچیده و سختی نیست. ما فکر می کردیم این اقدامات کاملا شدنی است، و هیچ اختلاف نظری بین دموکرات‌ها و جمهوری خواهان وجود ندارد، حتی به کنگره رفتیم و پشت درهای بسته، دموکرات ها به ما گفتند: بله، کاملا عاقلانه است، جمهوری خواهان هم همین را گفتند، دولت هم تأیید کرد. اما این کشمکشی که در واشنگتن وجود دارد، یک جور مانع برای هر کدام از آنهاست.

منبع:

Economist