ستارگان اصیل و ستارگان کاذب در اجرا

گفتگوی اینسید با پروفسور مانفرد کتس دوریز

- چه چیز یک ستاره می سازد؟ یک فرد خاص که چشم انداز و توانایی اجرای آن را دارد. خب، پروفسورِ اینسید INSEAD در توسعه مدیریت، مانفرد کتس دوریز manfered kats doriz، به دنبال ستاره ها بوده، او الان با ماست. به برنامه ما خوش آمدید.

- خیلی خوشحالم.

- خب،  مطلبی که می خواستیم صحبت کنیم، در واقع عنوانش اینه: "پارادوکس ستاره های اجرا، پیچیده در رمز و راز". این جمله را چرچیل در مورد روسیه به کار برد. خب منظورتان چی بوده؟

- من از افرادی که می گویند باید این کار و این کار و این کار را انجام دهی خیلی خسته ام. معمولا آنها پارادوکس هایی ایجاد می کنند. در بسیاری موارد، شما باید به عنوان یک رهبر، یک متفکر کل نگر باشید، اما باید همزمان جزء نگر هم باشید. بنابراین ضمن اینکه باید یک تصویر جامع و کلی از سازمان داشته باشید، به عنوان رهبرهم عمیقا باید وارد جزئیات شوید. شما باید این توانایی را داشته باشید که به صورت مثبت، کارها را چارچوب بندی کنید. اگر بگویید همه چیز خیلی خیلی بد است، افراد، افسرده می شوند و اگر کارکنان ببینند که شما به عنوان مدیر عامل، افسرده هستید، همه افسرده می شوند، چون این خیلی واگیر است. اما شما این توانایی را دارید که واقع گرا باشید. معمولا آمریکایی ها در این امر بهتر از اروپایی ها هستند. موضوع مشابهی که در ابعاد شناخته شده شخصیتی وجود دارد همان قضیه برون گرائی و درون گرائی است.  ما این توهم را داریم که رهبران، برون گرا هستند. اما واقعا این طور نیست. من تست های مختلفی را روی رهبران انجام دادم  و در کل، بیشتر آنها ذاتا درون گرا هستند، اما به طور کاذب، برون گرا نشان می دهند. آنها یاد گرفته اند که برون گرا باشند که البته این، بد هم نیست. چون توانایی خود را فهمیده اند و یاد گرفته اند که مثل آن عمل کنند. حالا، این بشدت  به فرهنگ مرتبط است. اگر شما رهبری در مالزی باشید، خیلی تفاوت دارد تا این که مثلا در هلند رهبر باشید. اگر پیچیدگی فرهنگ های خاص را در نظر بگیریم که در صنعت هم همین طور است، قبلا گفته ام سر و کله زدن با یک کارخانه فولاد، با رتق و فتق امور یک سازمان پیچیده با افراد خیلی تحصیل کرده مثل مکنزی، ذاتا متفاوت است.

- اما، این طور نیست که یک ستاره اجرا الزاما یک مدیر عامل باشد. چطور بین یک کارمند خوب و یک ستاره اجرا تفاوت می گذارید؟

- من گمان می کنم امروزه و در این عصر، ستاره های اجرا روند درخشیدن را سرعت می بخشند. ما درباره کاریزما صحبت می کنیم. اما کاریزما و خودشیفتگی یا همان نارسیسم خیلی سریع با هم قاطی می شوند.

- چطوری؟

- منظورم این است که همه ما یک مقدار کمی از نارسیسیم را لازم داریم تا بتوانیم کار کنیم. اما بعضی دیگر، چنان خودشیفته هستند که اعصاب خورد کن می شوند. چون اولا خیلی مَن مَن می کنند. برخی افراد در تیم، خیلی محجوب و موقر هستند، اما زمانی که در موقعیت قدرت قرار گیرند، انگار که از خط خارج شده اند. من مطالب زیادی راجع به آن رویِ تاریکِ رهبری، که همه ما داریم نوشته ام. به همین دلیل است که همه ما نیاز به کنترل و تعادل داریم. ما هم چنین افراد قوی اجرایی داریم که واقعا شبیه ستاره های اجرا به نظر می رسند، اما بعد مشخص می شود که گرایشات روان پریشانه دارند. برای ما خیلی سخت است که یک روان پریش را تصور کنیم چون روان پریشان هیچگونه احساس شرم و یا گناه ندارند. احساس همدردی هم ندارند. به نظر می رسد که قسمت هایی از مغزشان درست کار نمی کند. حدود 1% مردم، گرایشات روان پریشانه دارند و این درصد، در سطوح بالای مدیریتی حدودا 4 تا 5 برابر است. ممکن است آنها مثل ستاره های اجرا به نظر برسند، اما این موقعیتی است که به اشتباه صاحب شده اند برای موفقیت های کوچک و کوتاه مدت و در این حالت پیش می روند و پیش می روند. اما اگر دقیق شوید، می بینید که پشت سرشان مصیبتی به جا گذاشته اند که نگو! به هر صورت آنها این قدر زیاد نیستند که راحت، پیدایشان کنیم.

- وقتی شما در یک اتاق یا مثلا یک جای جدید یا حتی در کلاس درس خودتان هستید، از چه چیزی برای کشف و شناخت ستاره های اجرا استفاده می کنید؟

- این سوال جالبی است. من پاسخ روشنی برای آن ندارم. می دانید، من یک جا مدیر عامل  بودم. هفته اول از خودم می پرسیدم، اگر من یک دسترسی کامل به این محتوا تنها برای کاربران ویژه امکان پذیر است ... ثبت نام | خرید اشتراک